Słowa Chrystusa o winnicy można nazwać dosłownym cytatem zaczerpniętym z księgi Izajasza, a usłyszanym w pierwszym czytaniu. „Chcę zaśpiewać memu przyjacielowi pieśń o jego miłości ku swojej winnicy” (Iz 5,1). Pieśń Izajasza skierowana jest do robotników winnic na święto winobrania – Święto Namiotów. Jest to pieśń o miłości, ponieważ winnica na starożytnym Wschodzie była często symbolem umiłowanej kobiety. Ale jest to zarazem pień religijna, ponieważ w Biblii winnica jest symbolem Izraela. Tę umiłowaną winnicę Pan „okopał, oczyścił z kamieni, i zasadził w niej szlachetną winorośl; w pośrodku niej zbudował wieżę (…) I spodziewał się, że wyda winogrona, lecz ona cierpkie wydała jagody” (Iz 5,2). Winnicą Pana Zastępów jest dom Izraela. Czego Bóg dla niego nie uczynił? Wyprowadził go z ziemi egipskiej, dał mu Ziemię Obiecaną, posłał do niego proroków, przez których mówił, że nie chce śmierci grzesznika, ale by się nawrócił i żył (por. Ez 18,25). Ale to wszystko pozostawało bez skutku. Tłocznie nie obfitowały winem radości, ale męczeńską krwią proroków. Proroków, którzy byli posłani aby zażądać od dzierżawców owoców, a wiec spełniania woli Bożej. Ale dzierżawcy ich pobili i zabili. Posłał więc Pan swojego Jedynego Syna, myśląc „uszanują mojego syna” (Mt 21,37). Lecz także Jego zabili. Chcieli być bowiem panami winnicy, a nie jej dzierżawcami.

 

Możliwe, że te słowa wypowiedziane przez Chrystusa były zrozumiałe wyłącznie przez Niego. Ale dzisiaj wiemy, że one opisują odrzucenie Chrystusa nie tylko przez pojedynczych ludzi, ale przez naród Izraelski. Chrystus urodził się poza granicami Betlejem i musi umrzeć wyprowadzony poza granice Jerozolimy. Bardzo wyraźnie Chrystus Pan ukazuje tę niewierność narodu wobec Boga oraz odrzucenie i zabicie Jego Jedynego umiłowanego Syna.

 

Na zakończenie przypowieści Pan Jezus zadaje pytanie swoim słuchaczom, wśród których byli starsi ludu i kapłani – co zatem uczyni właściciel z owymi niewiernymi rolnikami. Wszyscy jednogłośnie zawyrokowali: „nędzników marnie wytraci a winnicę odda w dzierżawę innym rolnikom, takim, którzy mu będą oddawali plon we właściwym czasie” (Mt 21,41).

 

Pan oczekuje, że jego umiłowana winnica, przyniesie mu dobre owoce. To jest kryterium, na podstawie którego winnica zostanie przekazana innym dzierżawcom. Kim jest nowy dzierżawca i jakie są jego owoce? Na pewno odrzucenie Boga przez Izraela nie można widzieć w perspektywie tylko jednego narodu, ale jako znak powszechny. Cały świat został powierzony przez Boga człowiekowi. To człowiek – a więc i każdy z nas – jest dzierżawcą, któremu została powierzona winnica. A więc my mamy tę ziemie uprawiać, pielęgnować i ochraniać. I należy nam oddać Bogu najpiękniejsze owoce. Po owocach bowiem można będzie ocenić nowy lud. Po owocach – a więc po dziełach sprawiedliwości i miłosierdzia. Mówiąc inaczej owoce będą zależały od wierności wobec miłości Boga i drugiego człowieka.

 

Człowiek może żyć tak, jakby Boga nie było. Może postępować w swoim życiu, jak dzierżawca, który chce się stać właścicielem winnicy Pana. Jednak oczekiwaniem Pana jest to, byśmy byli dzierżawcami, którzy winnicy przywracają piękno i chlubę.