Serce oddane Bogu czy opanowane przez złego?

 

W kulturze zachodniej wyrażenie „serce” kojarzy się nam z siedliskiem uczuć. Tymczasem semici, w tym Żydzi, widzieli w symbolu serca najgłębszy wymiar człowieka – świadomość, aktywność. To „miejsce” gdzie zapadają decyzje. Czystego serca – według Jezusa – to ludzie błogosławieni czyli szczęśliwi, ponieważ mają „czystą zasadę życia” (O. S. Tugwell OP), czyste źródło życia, ich intencje, zamiary, wybory objawiają się w myślach i czynach, które przynoszą życie, dobro, radość. Religia chrześcijańska to religia serca, religia przemiany serca. Uczeń Jezusa złączony z Nim chce i potrafi – dzięki Niemu – przekształcać spontaniczne i często grzeszne reakcje serca i wybierać dobro. To łączy się również z wysiłkiem, „zaparciem się siebie”, ale to błogosławiony wysiłek. Jak wiele dzieje się w sercu nie trzeba się długo zastanawiać, wystarczy chwila refleksji, przyglądnięcia się własnym myślom, intencjom.

 

Istnieje wołanie w Biblii: „Synu, oddaj mi swe serce” (Prz 23, 26). Jest to początek otwarcia się na wychowanie serca grzesznika. Co to znaczy „oddać serce” Bogu? „Od-dać” to „dać od siebie”,  w wolności, aby Ktoś Najmądrzejszy i Miłujący, przeniknął je swoimi mądrymi i pełnymi miłości myślami. Wtedy mogę „posiadać” serce napełnione tym, co lepsze od mojego planu. Bóg nie czyni nic na siłę, bez naszej zgody, dlatego prosi: „oddaj mi”.

 

Był wśród uczniów Jezusa taki, który pozwolił, aby Jego „serce zostało opanowane przez szatana” (por. J 13,2). Mowa o Judaszu. Przedziwna sprawa, może się nam wydawać, bo stało się to podczas świętej Wieczerzy. Kiedy serce powinno być złączone z Jezusem, z Jego Słowami pragnieniami. Judasz był wolny jak każdy z nas. W Jego sercu były pragnienia i oczekiwania. Powoli jednak poprzez pożądliwość pieniędzy, władzy – swoją wizje interwencji Mesjasza w historii, pozwolił na myśli demoniczne w swoim sercu. Święta Wieczerza i Obecność Świętego zdemaskowała zamiary serca. Wtedy już nie mógł słuchać Jezusa. Był w niewoli, z której nie chciał odejść. Za wieloma, spontanicznymi złymi myślami ukrywa się ktoś, kto chce nami zawładnąć. Nieoddane, nieoddawane serce Bogu stało się łupem pożądliwości, wreszcie, stało się niewolnikiem, nie – swoich, szatańskich myśli i to właśnie pod ich wpływem Judasz podjął i wykonał czyn zdrady.

 

Nie było łatwo przyjąć prawdy 40 letniej Francuzce - Fabienne Amyot o niewidzialnym świecie. Wykorzystywana seksualnie w dzieciństwie, skrzywdzona przez rodzinę, sama doświadczyła wielu złych wyborów. W swojej książce – świadectwie: „Byłam opętana. Świadectwo uwolnienia przez egzorcyzm” (Kraków 2007) opowiada długą, bolesną, ale zwycięska  drogę ku uwolnieniu. Pisze: „na życie składa się w większym stopniu świat niewidzialny niż widzialny. Ignorowanie świata niewidzialnego jest narażaniem się na śmiertelne niebezpieczeństwo… teraz akceptuję prawdę i świat niewidzialny, choć wymaga to dużej odwagi…już rozumiem, że nikt na ziemi nie jest w stanie zmienić serca napełnionego nienawiścią, podobnie jak nikt nie jest w stanie zmienić nocy w dzień… tylko Bóg może dokonać cudu” (s.102).

 

Najważniejsze zdania w niedzielnej liturgii słowa dotyczą słuchania Boga i przyjmowania nauczania Najważniejszego Proroka jakim jest Jezus Chrystus. W Księdze Powtórzonego Prawa czytamy: „Wzbudzę im proroka spośród ich braci, takiego jak ty, i włożę w jego usta moje słowa, będzie im mówił wszystko, co rozkażę” (Pwt 18,18). Mojżesz, inni prorocy – wysłannicy Boży, a wśród nich Jezus przez „sianie ziaren prawdy” – słowo, mogą a nawet powinni kształtować, wychowywać nasze serce. Jezus przede wszystkim nauczał. Prostował myśli i myślenie, wychowywał serca do dobrych decyzji. Czynił to wszędzie i przy każdej okazji. Ujawnienie się złego ducha w synagodze (por. Mk 1,21-28) podczas przepowiadania słowa Bożego, uwolnienie spętanego serca i ciała człowieka pokazuje jak bardzo ważne jest nauczanie, słowo Boga. Pokazuje również, jak daleko serce i ciało mogą być opanowane przez złego ducha i co może człowieka na nowo uwolnić, ocalić. To „nowa nauka z mocą” (por. Mk 1, 22.25) wymaga postawy oddania i słuchania. Jego słowo dociera do nas, ale czy pozwolimy się Mu poprowadzić ku czystości serca?