logo
Pi±tek, 29 marca 2024
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 
Rok C - 4 Niedziela Wielkanocna

Pasterz i owca
Ks. Leszek Skaliński SDS 2016-04-17
Dz 13,14.43-52; Ap 7,9.14-17; J 10,27-30
4 Niedziela Wielkanocna, rok C
17 kwietnia 2016 r.

 
Dz 13,14.43-52; Ap 7,9.14-17; J 10,27-30
______________________________________

Pasterz i owca

Obecnie przeżywamy w KoÅ›ciele piÄ™kny okres Wielkanocy, czas, w którym mocno wspominamy, że ciaÅ‚o Jezusa, które jest też Jego „Å›wiÄ…tyniÄ…”, prawdziwie umÄ™czone i uÅ›miercone, ostatecznie zmartwychwstaÅ‚o. Prawda ta Å‚Ä…czy siÄ™ z dzisiejszÄ… scenÄ… ewangelicznÄ…, bo ta mowa  byÅ‚a wygÅ‚oszona w Å›wiÄ…tyni Jerozolimskiej, gdy Jezus przybyÅ‚ na uroczystość poÅ›wiÄ™cenia. Powstanie z martwych ciaÅ‚a Jezusa i objawienie siÄ™ uczniom, które tak czÄ™sto rozważamy w  okresie wielkanocnym, pomagajÄ… nam odkryć, że On jest naprawdÄ™ oczekiwanym Mesjaszem.
 
Jednak, aby coraz bardziej zbliżać się i rozumieć prawdy paschalne, trzeba należeć do owiec Jezusa Dobrego Pasterza.
 
CzÄ™stym wezwaniem Biblii, skierowanym do czÅ‚owieka, jest woÅ‚anie o posÅ‚uszeÅ„stwo, czyli o sÅ‚uchanie słów Boga! „Moje owce sÅ‚uchajÄ… Mojego gÅ‚osu”.To wÅ‚aÅ›nie sÅ‚uchanie w życiu duchowym wskazuje zawsze na pierwszy krok. Wiara pochodzi ze sÅ‚uchania i jest podstawÄ… posÅ‚uszeÅ„stwa, które dość czÄ™sto wypeÅ‚nia siÄ™ bez poznania celu dróg, którymi każe nam chodzić Bóg. Trzeba być gotowym na przyjÄ™cie tego, co Jezus objawiÅ‚ nam o Bogu i nie chcieć tego zmieniać i dostosowywać do swoich wyobrażeÅ„ lub mody powszechnie panujÄ…cej w Å›wiecie. To jest przyjÄ™cie Boga jako Ojca, Boga przebaczajÄ…cego, Boga wszystkich, nawet tych, którzy zostali wykluczeni z różnych spoÅ‚ecznoÅ›ci. Istotne jest jednak to, że bez tego pierwszego kroku nie można zrobić nastÄ™pnych.
 
Po czasie pełnym słuchania, zaufania, posłuszeństwa Jezusowi, może nastąpić kolejny krok, czyli odwołując się do słów z Ewangelii: Idą one za Mną. Od tego momentu idziemy za Nim, by nadal słuchać i Jego życie uczynić fundamentem naszego życia. Nie czynimy tego już z powodu jakiegoś lęku, obaw, ale z głębokiego doświadczenia Bożej miłości. Idziemy nawet, gdy towarzyszą nam trudne sytuacje. On niosąc krzyż pokazał nam, jak się mamy w tych momentach zachowywać. Przecież On jest Początkiem i Końcem, Drogą, Prawdą i Życiem.
Kolejny krok na tej drodze, to przyznawanie siÄ™ samego Jezusa do ucznia. W jÄ™zyku biblijnym sÅ‚owo „znać” jest zazwyczaj bardzo zÅ‚Ä…czone ze sÅ‚owem „kochać”. Możemy siÄ™ uważać za owce Jezusa tylko wtedy, gdy odkryjemy, że jesteÅ›my w centrum Jego miÅ‚oÅ›ci, Jego troski, Jego ogromnego zainteresowania nami. 
 
Kiedy Jezus przyznaje się, że zna nas, jako swoje owce, oznacza to, że jesteśmy dla Niego całkowicie oddani i niczego nie ukrywamy przed Nim. On zna nas po imieniu, ale zna również historię każdego z nas i wszystko, co kryje nasze sumienie. Znać to rozumieć nas we wszystkim i mieć wyrozumiałość, gdy popełniamy błędy. Tylko Jemu każdy z nas może powiedzieć nawet to, czego sam w sobie nie rozumie. Nikt, kto stara się ukryć cokolwiek przed Jezusem, nie może też czuć się zrozumiany.
 
Następny etap i ważne odkrycie, stanowi prawda o tym, że On nam daje życie wieczne. Tym, co Jezus Zmartwychwstały ofiarował nam, jest życie ostateczne, życie wieczne, jakie w wierze zaczyna się już teraz w tych, którzy wierzą w Niego. On zawsze ofiarowuje to, co ważne, długotrwałe i niezbędne dla pełnego rozwoju człowieka.
 
Życie wieczne w Janowej Ewangelii oznacza również poznanie Boga. Zawsze pójście za Jezusem będzie budowaniem miłości wzajemnej, na wzór miłości, która Jezusa łączy ze swoim Ojcem. Wieczność ma na imię Miłość, a nie ma piękniejszej miłości jak tylko pomiędzy Jezusem jako Synem i Bogiem jako Ojcem. Ich to rękami jesteśmy podtrzymywani i nic złego nam się nie może stać.
 
Perspektywa, jaką przedstawia nam Jezus w dzisiejszym fragmencie Ewangelii jest piękna. Oznacza bycie pod opieką najlepszego z Pasterzy, który chce dla nas życia wiecznego i by żadne zło nas nie wyrwało z Jego i Ojca ręki. Pamiętajmy jednak, że warunki są dla nas bardzo wymagające, bo my sami musimy się na tę perspektywę dobrowolnie i z miłości zgodzić. Wówczas dopiero dołączymy do jedności jaka panuje pomiędzy Jezusem a Jego Ojcem.

ks. Leszek Skaliński SDS
 
 
Inne homilie na tÄ™ niedziele
__________________________________________________________________________________________
Propozycje kazaÅ„ można wysyÅ‚ać na adres: redakcja@katolik.pl