Pierwsze słowa jakie usłyszeliśmy dziś z Biblii z Księgi Liczb uświadamiają nam, że Bóg nie ma względu na osoby, może sobie wybrać kogo chce do realizacji swoich planów.
Nie tylko Mojżesz mógł otrzymać ducha Bożego, ale każdy inny człowiek, którego Bóg sobie wybrał. Nie możemy więc zazdrościć komukolwiek darów Bożych i dziwić się, że akurat on je otrzymał.
Dary Boże są przeznaczone dla wszystkich, a nie tylko dla elity.

 

Od kilku wrześniowych niedziel mamy okazję słuchać fragmentów z bardzo ciekawego i niezwykle głębokiego listu św. Jakuba.
Apostoł przypomina wszystkim chrześcijanom znaną i wręcz banalną prawdę o potrzebie zadbania o bogactwa duchowe.
To wszystko co posiadamy, ma swój czas istnienia i kiedyś przeminie, zniszczeje. Dla św. Jakuba paranoją jest ryzykować życie wieczne, po to tylko żeby za wszelką cenę utrzymać w swym ręku dobra materialne, które i tak przecież kiedyś się utraci.
W Piśmie św. czytamy: „Cóż zyskasz jeśli byś cały świat nawet zdobył, a poniesiesz szkodę na swojej duszy”.

 

Co gorsze! Karygodne jest zapewnienie sobie niesprawiedliwych zysków kosztem drugiego człowieka. Zatrzymanie zapłaty robotnikom jest niezwykle poważnym grzechem obciążającym pracodawcę.
Dlatego mówimy, że jest to grzech wołający o pomstę do nieba, bo jego niesprawiedliwość jest widoczna i krzycząca.
Św. Jakub zdziwił by się pewnie gdyby zobaczył jak wielka jest dziś lista niegodziwości w relacjach pomiędzy pracodawcą a pracownikiem. Mobing, szantaż, żenujące pensje idiotycznie tłumaczone,że tak wszyscy płacą i masz cieszyć się z tego co dostajesz, to zwykła arogancja wobec pracowników.

 

Św. Jakub ostrzega, Bóg nie będzie wiecznie obojętny na taka niegodziwość i pazerność.
Ewangelia z kolei, zwraca nam uwagę na jeszcze jeden bardzo poważny grzech jakim jest zgorszenie.
Jezus mówi twarde słowa:
„Kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą, temu byłoby lepiej uwiązać kamień młyński u szyi i wrzucić go w morze.” Mk 9
Lepiej było by więc stracić coś ze swego ciała lub nawet życie niż stracić wieczność.
To co zdobywamy i posiadamy tu na ziemi, ma nieporównywalnie mniejszą wartość od tego co możemy osiągnąć, pozyskać po śmierci, lub stracić.
Generalnie mówiąc, dzisiejsza liturgia słowa uczy nas odpowiedzialności za całe nasze życie, za to wszystko co w nim powiemy i zrobimy.