KATOLIK.pl - Portal katolicki dla wierz±cych, w±tpi±cych i poszukuj±cych

Pi�tek, 19 kwietnia 2024

Posłuchaj Radyjka

News Pomoc Czytelnia Modlitwa Spowiedź VOD Dyskusje Kartki Katalogi Sklep Radio Studio

Rok A - 4 niedziela zwykła

Szukajcie pokory!

O. Andrzej Prugar OFMConv 2008-02-03

So 2,3;3,12-13; 1 Kor 1,26-31; Mt 5,1-12

Krótka bajka o krzaku (choć rzeczywiście istniejącym na kartach Biblii), który wyrósł w głębi pustyni i nie był piękny. Był zielonym tylko w pierwszym okresie. Potem niektóre gałązki powykręcane i niezgrabne pokryły się brzydkimi i kłującymi cierniami.
Nie zawsze ptaki i owce odwiedzały go, gdyż czasami przy przypadkowym dotknięciu niszczyły sobie pióra lub wyrywały kępki wełny.
Nawet kozy, które nie są wybredne i skubały nawet kamienie, wolały młode zielone drzewa. Inne krzaki i krzewy szczyciły się kwiatami i listkami, a niektóre - nawet owocami.
„Mojżesz… zaprowadził owce w głąb pustyni… wtedy ukazał Mu się Anioł Pański w płomieniu ognia, ze środka krzewu” (Wj 3,1-2).
Krzak stał się wtedy tronem Boga, jaśniał dużo mocniej niż słońce, stał się płonącym blaskiem… a Pan powiedział, aby Mojżesz zdjął sandały, bo nawet ziemia wokół krzewu jest święta (por. Wj 3,5).

Szukacie pokory! Cóż to jest pokora? Prawda o mnie. Jak a ona jest? Jeśli jestem gruby i mam gwałtowny charakter to taki jestem i nie ma co udawać szczupłego i łagodnego. Trzeba też widzieć swoje dobre strony, ale ze skromnością o nich mówić (trudno nie odpowiedzieć na pytanie jaki mam zawód: że jestem lekarzem dermatologiem lub jako stolarz specjalizuje się w robieniu dużych rodzinnych stołów). Jestem przede wszystkim grzesznikiem, upadam, popełniam wiele błędów, nie jestem samowystarczalny. Kiedy jednak przyjmuje tę prawdy – już jestem ocalony, bo wiem, ze jest mi potrzebny ktoś, kto mi pomoże, kto mnie podniesie. Ostatecznie tylko wtedy kiedy w sumieniu swoim słucham Boga przychodzi ogień, aby mnie rozpalić i rozjaśnić. Moc nowego życia nie jest ze mnie. Szukać pokory to szukać prawdy, którą ostatecznie jest Bóg. Prorok Sofoniasz mówi, że tylko „Reszta” z narodu wybranego ocaleje – Ci, którzy nie będą kłamać o sobie, nie będą prowadzić podwójnego życia, nie będą udawać pięknych zielonych drzew, kiedy tak naprawdę są tylko krzewem na pustyni, który wszystkiego najlepszego spodziewać się może tylko od Boga: „Zostawię pośród ciebie lud pokorny i biedny, a szukać będą schronienia w imieniu Pana. Reszta Izraela nie będzie czynić nieprawości ani mówić kłamstwa” (So 3,12).

Jeśli przyjmuje prawdę o sobie szybko odkryję, że pokora jest ścisłe związana z miłością. Nie jestem samowystarczalny, ale Bóg drugiemu człowiekowi dał dary, talenty, którymi może mi służyć, tak jak ja jemu tym, co mam: „W miłości braterskiej nawzajem bądźcie życzliwi! W okazywaniu czci jedni drugich wyprzedzajcie! (…). Bądźcie zgodni we wzajemnych uczuciach! Nie gońcie za wielkością, lecz niech was pociąga to, co pokorne! Nie uważajcie sami siebie za mądrych!” (Rz 12,10.16). Słyszymy dziś: „Bóg wybrał właśnie to, co głupie w oczach świata, aby zawstydzić mędrców, wybrał to, co niemocne, aby mocnych poniżyć; i to, co nie jest szlachetnie urodzone według świata i wzgardzone, i to, co nie jest, wyróżnił Bóg, by to co jest, unicestwić, tak by się żadne stworzenie nie chełpiło wobec Boga” (1 Kor1,27-29). Jesteśmy jak krzaki w głębi pustyni świata, które rozpalają się ogniem Boga, aby nie skupiać uwagi na sobie, ale na Głosie-Słowie, który z niego wychodzi i do Boga doprowadza. Tajemnica Kościoła na pustyni świata.

Jednak nie blask odwiecznego światła na naszych ziemskich obliczach powinien nas zachwycać i pociągać, a Jezus Chrystus. Jego mamy poszukiwać. Przyjąć zaproszenie do szukania pokory czyli prawdy o sobie, to przyjąć ostatecznie zaproszenie do szukania Jego samego. On jest skarbem. Jezus – mój skarb! Wszystko inne blednie wobec tej Jedynej Perły! Znika „zbytnia troska”. Dlatego Jezus ogłasza szczęśliwymi tych, których uważa się za nieszczęśliwych: ludzi ubogich, smutnych, cichych, łaknących prawdy i sprawiedliwości, miłosiernych – a nie idących przez życie i nieliczących się z ludźmi, czystego serca – a nie brudnych wewnętrznie, wprowadzających pokój – a nie cieszących się z zamętu, w którym knują kolejny spisek. Przed Bogiem ma wartość człowiek, który przed człowiekiem i w świetle reguł ziemskich wartości nie ma. Kto się myli: Chrystus czy my? Każdy kto szuka i znajduje Jezusa już nie narzeka, ze wokół jest pustynia i że jest takim mizernym krzakiem, cieszy się, bo stał się „paliwem” i „paleniskiem”, które się nie spala, a pozostając dalej prostym krzakiem rozjaśnia pustynię i tych co na niej zabłądzili. Cieszy się, bo „wielka nagroda” – samo niebo, życie wieczne jest darem, który można jedynie przyjąć pokornie – pozwalając by nas ogarnęło jak ogień ogarnia suchy, prosty krzak.

o. Andrzej Prugar OFMConv.