logo
Pi±tek, 29 marca 2024
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 
Rok A - 31 niedziela zwykła

Popiół czy diament?
Ks. Dawid Adamczak SDS 2008-11-02
Hi 19,1.23-27; 1 Kor 15,20-24.25-28; Lk 23,44-46.50.52-53;24,1-6
DzieÅ„ Å›mierci kogoÅ› bliskiego albo przyjaciela, prowadzi każdego czÅ‚owieka do swoistego paradoksu. Z jednej strony, pochylajÄ…c sie nad drewnianÄ… trumnÄ…, widzÄ…c tabliczkÄ™ z wypisanym imieniem i nazwiskiem oraz datÄ… Å›mierci, odczuwamy smutek i żal ze straty kogoÅ› nam drogiego. Nie wstydzimy siÄ™ czerni, szlochu, wyciÄ…gniÄ™tych chusteczek, którymi ocieramy spÅ‚ywajÄ…ce Å‚zy. Z naszych ust wypÅ‚ywajÄ… sÅ‚owa peÅ‚ne rozpaczy i bólu, szukamy pociechy i ukojenia, które nie nadchodzÄ…. Mimo obecnoÅ›ci wielu osób, czujemy siÄ™ samotni, a pustki w sercu nic nie potrafi wypeÅ‚nić. Jednak z drugiej strony, nasza wiara w Zmartwychwstanie skÅ‚ania do refleksji, że droga nam, zmarÅ‚a osoba, stoi już w obliczu Boga, przed którym zdaje rachunek ze swojego życia, a Jego miÅ‚osierdzie i sprawiedliwość pozwolÄ… odnaleźć zmarÅ‚ego w KsiÄ™dze Å»ycia. PokÅ‚adamy ufność, że przekroczywszy bramy wiecznoÅ›ci znajdzie siÄ™ z wszystkimi Å›wiÄ™tymi i bÅ‚ogosÅ‚awionymi, z którymi bÄ™dzie wychwalaÅ‚ Boga przez wieczność a także wstawiaÅ‚ sie za nami, żyjÄ…cymi na tym Å›wiecie. PiÄ™knie o tej wierze i nadziei przypomina nam koÅ›cielna pieśń pogrzebowa w sÅ‚owach: “DziÅ› mojÄ… duszÄ™ w rÄ™ce Twe powierzam, mój Stworzycielu i najlepszy Ojcze. Do domu wracam jak strudzony pielgrzym, a Ty z miÅ‚oÅ›ciÄ… przyjmij mnie z powrotem.”.
 
O tych wszystkich wydarzeniach, jakże czÄ™stych w ludzkim życiu, przypominajÄ… nam przeżywane dni, podczas których celebrujemy uroczystość Wszystkich ÅšwiÄ™tych oraz wspomnienie Wszystkich Wiernych ZmarÅ‚ych. StojÄ…c na cmentarzach, przy grobach na których zapalono znicze, uczestniczÄ…c we Mszach ÅšwiÄ™tych lub innych liturgicznych celebracjach, siÄ™gamy pamiÄ™ciÄ… ku tym, których Bóg odwoÅ‚aÅ‚ już do siebie. Czas ten jest piÄ™kny w polskiej tradycji. Nie majÄ…c już fizycznej możliwoÅ›ci zrobienia tego osobiÅ›cie, w ten wÅ‚aÅ›nie sposób – modlitwÄ…, gromadzeniem siÄ™ nad grobami, kwiatami – jeszcze raz chcemy przypomnieć postacie drogich nam zmarÅ‚ych oraz podziÄ™kować im za ich życie. Za wszelkie dobro, które nam wyÅ›wiadczyli. Za życiowÄ… mÄ…drość, którÄ… nam przekazali. Za sÅ‚owa, spojrzenia, gesty, drobnostki codziennoÅ›ci. Jak ważne to byÅ‚o dla nas, przekonujemy sie o tym teraz.
 
W tych dniach unieśmy też nasze głowy znad grobów i rozejrzyjmy sie dookoła. Możemy zobaczyć jak wielu ludzi nas otacza. Wykorzystajmy więc ten czas, który mamy do dyspozycji. Dajmy sobie możliwość, aby wzajemnie sobie podziękować. Może też już najwyższa pora by zapomnieć o wzajemnych sporach czy waśniach. Może ten dzień wspominać będziemy jako jeden z najważniejszych dni życia bo po wielu latach na nowo mogłem stanąć razem z moim bratem lub dzieckiem. Póki jeszcze czas, powiedzmy sobie tych kilka ważnych słów, pokażmy jak jesteśmy dla siebie ważni, co możemy sobie wzajemnie ofiarować, dać. Czasu nigdy nie ma wystarczająco dużo, korzystajmy wiec z każdej dostępnej chwili. Bo święto zmarłych to nie tylko wydatki związane z grobowymi ozdobami czy dzień wolny od codziennej pracy, ale dobra okazja by umocnić rodzinne i przyjacielskie więzi.
 
Polski poeta okresu romantyzmu, Cyprian Kamil Norwid, napisaÅ‚ w jednym ze swoich wierszy sÅ‚owa: „Czy popiół tylko zostanie i zamÄ™t, Co idzie w przepaść z burzÄ…? - czy zostanie Na dnie popioÅ‚u gwiaździsty dyjament,Wiekuistego zwyciÄ™stwa zaranie!”. Popiół czy diament. Każdy z nas ma swój czas życia. Nie znamy dnia i godziny, kiedy Pan życia i Å›mierci odwoÅ‚a nas przed swe oblicze. Ale wiemy, że ten czas, który jest przed nami, jest do naszej dyspozycji. Możemy wykorzystać go w ten sposób, że po naszym odejÅ›ciu nikt nie bÄ™dzie rozpaczaÅ‚. WrÄ™cz przeciwnie – wszyscy odetchnÄ… z ulgÄ…. Pozostanie po mnie tylko norwidowski popiół. A możemy wykorzystać go w inny sposób. PiÄ™kny, życiem peÅ‚nym dobroci, szacunku i miÅ‚oÅ›ci. DajÄ…c szanse Bogu na zapisanie nas w KsiÄ™dze Å»ycia. Å»yjÄ…c tak, że każdy kto nas znaÅ‚, bÄ™dzie nas żaÅ‚owaÅ‚, że takiego dobrego czÅ‚owieka nie ma już miÄ™dzy nami, pozostawiajÄ…c po sobie pozytywne wspomnienia. Diament z wiersza Norwida. Zapytajmy siebie i pomyÅ›lmy, co pragnÄ™ dać i po sobie pozostawić? Popiół, zamÄ™t, burze czy diament, symbol wiekuistego zwyciÄ™stwa.
 
Ks. Dawid Adamczak SDS