Rozpoczyna się czas adwentu, czas oczekiwania na przyjście Zbawiciela. W liturgii słowa słyszymy dziś o dwóch postawach związanych z oczekiwaniem. Pierwsza postawa to postawa, w której człowiek nie zauważa tego, co najważniejsze jest w życiu, to postawa patrzenia tylko na swoje korzyści, druga postawa to zauważenie, że wszystko, co mamy, posiadamy jest darem Boga, z tą postawa bardzo mocno związanie jest nasze dziękczynienie. Św. Paweł mówi do nas: Czy więc jecie, czy pijecie, czy cokolwiek czynicie, wszystko czyńcie na chwałę Boga (1Kor 10,31).

Dziękowanie uczy nas zatrzymywania przy tym, co najważniejsze w naszym życiu i zauważenia, że Bóg jest obecny w mojej codzienności. Wtedy moje oczekiwanie staje się twórcze, w tym oczekiwaniu potrafię zauważyć siebie w tym Bożym świetle. To jest to wezwanie proroka Izajasza abyśmy postępowali w światłości Pana (por. Iz 2,5).

Czas oczekiwania to naprawdę czas naszego życia, czas naszej codzienności. Ta dzisiejsza Ewangelia zaprasza nas do odkrywania, że każdą czynność swojego życia mogę wykonać na dwa sposoby. Potraktować jako dar od Boga, jako jego miłość i dar, albo jako cos, co prowadzi mnie do władania przemocy a w konsekwencji do mojej śmierci duchowej, czyli nieustannego trwania w grzechu. Dlatego uczy się postawy naszej gotowości na spotkanie z Bogiem, w każdej chwili naszego życia, w tej codzienności, w której trwamy, jesteśmy, Bóg przychodzi do nas w tej codziennej chwili naszego życia. Przychodzi na przykład w drugim człowieku, przychodzi w różnych wydarzeniach naszego dnia, w tych pięknych, radosnych, ale także w tych trudnych i ciężkich. Dlatego czuwajmy, aby Pan zastał nas gotowych i przygotowanych na spotkanie z Nim w naszych wydarzeniach dnia.

ks. Rafał Pasternak SDS

Inne homilie na tÄ™ niedzielÄ™