W dzisiejszej niedzielnej Ewangelii spotykamy się z fragmentem Wielkiej Mowy Misyjnej, którą przekazuje nam św. Mateusz. W tej mowie przedstawiony jest program misji, wskazany styl, w jakim powinna być prowadzona i co powinno ją charakteryzować, by ożywiała i była wiernym wypełnianiem zaleceń Chrystusa.

To pięknie, że Jezus o wszystkie momenty, które mogą spotkać Jego ucznia podczas wypełniania misji dba, dając konkretne wskazówki. Takie podejście i troska świadczą, jak bardzo ważne jest zadanie, które uczniowi zleca Jezus do wypełnienia.

Dzisiejszy fragment z całej Mowy Misyjnej koncentruje nas na sytuacjach trudnych, na momentach prześladowań, z którymi uczeń może się zetknąć podczas wypełniania misji. Obok tych bolesnych doświadczeń Jezus pozostawia zachętę do wierności, która swój początek ma w wierności Ojca. W dzisiejszym Słowie możemy odkryć, że łączą się ze sobą w pewien sposób: prześladowanie i ufność, nienawiść i pokój.

Musimy nieustannie odkrywać, że tam gdzie w naszej misji rodzą się ciemności przychodzi też światło. W miejsce próby stykamy się z nadzieją, w miejsce cierpienia doświadczamy wyzwolenia. Nieustannie na tych dwóch biegunach opiera się każda, nie tylko ewangeliczna misja, jeśli ma być rzeczywistą i prawdziwą misją.

Wezwanie „nie bójcie siÄ™” powraca w Biblii wielokrotnie. Pojawia siÄ™ wtedy, kiedy Bóg daje czÅ‚owiekowi jakieÅ› zadanie, wzywa do podjÄ™cia odpowiedzialnej decyzji, ogromnego ryzyka. W dzisiejszej Ewangelii Jezus wzywa uczniów do szczególnego rodzaju odwagi i dlatego powtarza to wezwanie aż trzykrotnie. Chodzi o odwagÄ™ mówienia prawdy: „powtarzajcie jawnie, rozgÅ‚aszajcie na dachach, przyznajcie siÄ™ do Mnie przed ludźmi”. Prawda potrzebuje odwagi, potrzebuje Å›wiadków. Tak byÅ‚o w czasach pierwszych mÄ™czenników, tak jest też dziÅ› i nie zmieni siÄ™ jutro.

StÄ…d od razu rodzi siÄ™ pytanie: jaka jest moja odwaga? Czy przypadkiem w swoim Å›rodowisku rodzinnym, pracy, sÄ…siedztwie, nawet poÅ›ród murów naszych Å›wiÄ…tyÅ„ nie boimy siÄ™ jasno i prosto mówić o naszej wierze? Czy nie ulegamy Å‚atwo presji pogaÅ„skiej kultury, która opanowaÅ‚a zachodni Å›wiat? Ta kultura w imiÄ™ chorej tolerancji zakazuje mówić w przestrzeni publicznej o Bogu, o Chrystusie, o cnocie i grzechu, o prawdzie absolutnej…

Mimo, że ucznia bÄ™dzie spotykaÅ‚o niepowodzenie i odrzucenie, to ostatecznie Jezusowe sÅ‚owa tchnÄ… najzdrowszÄ… filozofiÄ… życia – jesteÅ›my o wiele bardziej cenniejsi niż wróble i nawet nasze wÅ‚osy na gÅ‚owie sÄ… policzone. Bóg z nami siÄ™ liczy i wszystko w nas jest Mu znane: mocno istniejemy w Jego oczach poprzez miÅ‚ość i troskÄ™, jakÄ… nas obdarza. Kto ma Å›wiadomość tej prawdy, nie doznaje lÄ™ku przed utratÄ… istnienia, czasami w drastyczny rzeczywiÅ›cie sposób wyrażonej, gdy ktoÅ› na przykÅ‚ad wywoÅ‚uje wojny lub buduje obozy koncentracyjne, po to, by widzieć przerażenie w oczach innych, a przy tym chce zapomnieć o swoim lÄ™ku. Bojaźń i drżenie dotyczÄ… nas wszystkich, ale rozwiÄ…zanie jest w Bogu, a nie w czÅ‚owieku, bo żyjemy z rÄ™ki dobrego Boga.

Wciąż można odkrywać w tym fragmencie prawdę, gdy Jezus mówi o Ojcu, którego cechuje szczególna miłość. Każdy, nawet ten najmniejszy, jest przedmiotem największej troski Ojca. Skoro z taką ochroną traktuje wróble, jeśli każdy nasz włos na głowie jest Jemu znany, to zachęta Jezusa, by lękać się Boga wyraża ostatecznie zalecenie, żeby pozostać wiernym tej miłości do końca, nawet jeśli przyjdą ogromne przeszkody. Ojciec ma swój pozytywny udział, gdy napotykamy na trudności z powodu głoszenia Ewangelii.

Ostatecznie przekaz dzisiejszej Ewangelii zaprasza każdego z nas, by nie żyć misją Jezusa w poczuciu lęku, w obawie przez chwilowe niepowodzenia, lecz zachęca by z całą odwagą wypłynąć na szerokie wody, byśmy radykalnie opowiedzieli się, by bez strachu świadcząc życiem i słowem o swoim zaufaniu w Boga Ojca, który przecież w swoim istnieniu ma jedną jedyną troskę: zabiega z miłością o swoje stworzenia, zwłaszcza o tych najsłabszych.