Eucharystia jest najcenniejszym prezentem jaki nam Bóg ofiarowaÅ‚. Przez ten sakrament, Jezus  jest z nami ciÄ…gle w Komunii Å›w.           

 

Åšw. Augustyn tak kiedyÅ› powiedziaÅ‚: „Mimo że Bóg jest wszechmogÄ…cy, nie mógÅ‚ dać nam nic wiÄ™cej; mimo, że jest samÄ… mÄ…droÅ›ciÄ…, nie umiaÅ‚ nam dać nic wiÄ™cej i mimo że ma niezmierzone bogactwa – nie miaÅ‚ nam co wiÄ™cej dać, dajÄ…c siebie we Mszy Å›w.” Czy ja wierzÄ™, że Bóg jest obecny, w tym skromnym kawaÅ‚ku chleba i nie Å‚ykam go jak tabletki bez zastanowienia?

DziÅ› obchodzimy też pamiÄ…tkÄ™ ustanowienia sakramentu kapÅ‚aÅ„stwa. Sakramentu, w którym  Jezus ustanowiÅ‚, zwykÅ‚ych ludzi, strażnikami Eucharystii  oraz  tymi, którzy przekazujÄ… nam chleb życia. W obliczu smutnych wydarzeÅ„ z przeszÅ‚oÅ›ci koÅ›cioÅ‚a. PatrzÄ…c na tych, którzy sprzeniewierzyli swoje kapÅ‚aÅ„stwo zastanawiam siÄ™, jaki sens ma moje kapÅ‚aÅ„stwo…

 

PamiÄ™tam mój pierwszy pogrzeb, byÅ‚o to w Sztumie, kiedy chowaÅ‚em maÅ‚Ä… dziewczynkÄ™ zabitÄ… nożem przez niezrównoważonÄ… matkÄ™, może dlatego nigdy liturgia pogrzebu nie staÅ‚a siÄ™ dla mnie rutynÄ….  PamiÄ™tam, w IÅ‚awie maÅ‚ego chÅ‚opca, który w sakramencie pokuty pytaÅ‚ mnie ze Å‚zami w oczach: czy Jezus naprawdÄ™ przebaczy mu jego grzechy? PowiedziaÅ‚em mu  najcieplej  jak umiaÅ‚em, że już mu przebaczyÅ‚. PamiÄ™tam w KaÅ‚dowie, podczas nocnej spowiedzi, przed Å›wiÄ™tami przyszedÅ‚ mÅ‚ody czÅ‚owiek, który pod osÅ‚ona nocy odważyÅ‚ siÄ™ po wielu latach wyspowiadać, byÅ‚ tak potem szczęśliwy, że z tej radoÅ›ci pocaÅ‚owaÅ‚ mnie w rÄ™kÄ™. PamiÄ™tam jak kiedyÅ›, jakieÅ› dziecko ugryzÅ‚o mnie podczas chrztu i jak panna mÅ‚oda zÅ‚amaÅ‚a obcas na Å›lubie. PamiÄ™tam I komunie Å›w. niewidomego Adriana, w IÅ‚awie , on chyba najbardziej przeżyÅ‚ obecność Jezusa w biaÅ‚ym chlebie, bo nie przeszkadzaÅ‚y mu flesze aparatów ani kamery. PamiÄ™tam, w ElblÄ…gu, w szpitalu, maÅ‚Ä… dziewczynkÄ™, którÄ… w trakcie reanimacji ochrzciÅ‚em, minutÄ™ potem już nie żyÅ‚a. PamiÄ™tam, poprawczak dla dziewczÄ…t w Kwidzynie i spowiedź nastolatki, która zabiÅ‚a koleżankÄ™. PamiÄ™tam wiÄ™zienie peruwiaÅ„skie i UkraiÅ„ca, dla którego krótkie spotkanie i chwila rozmowy  obudziÅ‚y nadziejÄ™. PamiÄ™tam murzynkÄ™, która krzyczaÅ‚a za mnÄ…, abym zatrzymaÅ‚ siÄ™ i pobÅ‚ogosÅ‚awiÅ‚ jej dziecko. Wiele dobrych rzeczy chcÄ™ nadal pamiÄ™tać z 20 lat mojego kapÅ‚aÅ„stwa. Nie chcÄ™ pamiÄ™tać  samotnoÅ›ci, zazdroÅ›ci, smutku, cierpienia. KapÅ‚aÅ„stwo jest darem samo w sobie i nie dodaje mu blasku żadna praÅ‚atura, kanonia czy inne godnoÅ›ci. Czy nadal jest potrzebne komuÅ› moje kapÅ‚aÅ„stwo, chcÄ™ wierzyć, że tak… Amen.