„Jezus zaczął wskazywać swoim uczniom na to, że musi iść do Jerozolimy i wiele cierpieć od starszych i arcykapłanów, i uczonych w Piśmie; że będzie zabity i trzeciego dnia zmartwychwstanie” (Mt 16,21).
Ciągle zbyt wiele cierpienia, odrzucenia i śmierci. Patrzymy na to i też cierpimy - jeśli pozostało w nas jeszcze trochę niezabitej wrażliwości. Tu chyba trzeba szukać powodu dla którego Jezus „musi iść i wiele cierpieć”. On po prostu jest z tymi, którzy cierpią. Tam gdzie ciemność boimy się wchodzić. I On się bał, ale wszedł, aby w więzieniu cierpienia być i z więzienia cierpień wyprowadzać. Czy możemy zatrzymać Boga na tej drodze miłości po cierpiącego człowieka? Możemy próbować to czynić jak Piotr, jak starsi, arcykapłani i uczeni w Piśmie, bo mamy swoje wzory postępowania. Wzory z tego świata preferują raczej to, co mocniejsze, piękniejsze, szybsze, markowe, ładnie zaprezentowane… Odwzorowywanie może nas wciągnąć i zamknąć na to, co Boże i nie z tego świata. Wzorując się na ugruntowanej myśli, iż oczekiwany Wybawiciel - Mesjasz będzie silny, przyjdzie w  chwale, łatwo pokona przeciwników i zaprowadzi ład i porządek, Piotr stał się „tubą diabła”. Nie mieścił się cierpiący – a więc brzydki, odrzucony – z więc słaby Mesjasz w umyśle Piotra: „Zejdź mi z oczu szatanie… nie myślisz po Bożemu, lecz po ludzku” (Mt 16,23).