Dzień śmierci kogoś bliskiego albo przyjaciela, prowadzi każdego człowieka do swoistego paradoksu. Z jednej strony, pochylając sie nad drewnianą trumną, widząc tabliczkę z wypisanym imieniem i nazwiskiem oraz datą śmierci, odczuwamy smutek i żal ze straty kogoś nam drogiego. Nie wstydzimy się czerni, szlochu, wyciągniętych chusteczek, którymi ocieramy spływające łzy. Z naszych ust wypływają słowa pełne rozpaczy i bólu, szukamy pociechy i ukojenia, które nie nadchodzą. Mimo obecności wielu osób, czujemy się samotni, a pustki w sercu nic nie potrafi wypełnić. Jednak z drugiej strony, nasza wiara w Zmartwychwstanie skłania do refleksji, że droga nam, zmarła osoba, stoi już w obliczu Boga, przed którym zdaje rachunek ze swojego życia, a Jego miłosierdzie i sprawiedliwość pozwolą odnaleźć zmarłego w Księdze Życia. Pokładamy ufność, że przekroczywszy bramy wieczności znajdzie się z wszystkimi świętymi i błogosławionymi, z którymi będzie wychwalał Boga przez wieczność a także wstawiał sie za nami, żyjącymi na tym świecie. Pięknie o tej wierze i nadziei przypomina nam kościelna pieśń pogrzebowa w słowach: “Dziś moją duszę w ręce Twe powierzam, mój Stworzycielu i najlepszy Ojcze. Do domu wracam jak strudzony pielgrzym, a Ty z miłością przyjmij mnie z powrotem.”.