„Jesteście – powiada św. Paweł do chrześcijan w Koryncie i do chrześcijan w każdym miejscu, gdzie odczytywane są natchnione słowa Pisma Św. –  uprawną rolą Bożą i Bożą budowlą” (1 Kor 3,9b).

 

Rola uprawna… obraz wskazuje na otwartość, słuchanie Boga, człowieka gotowego przyjmować ziarno – prawdę Jezusa – i wydawać plon, czynić prawdę w miłości.

 

Boża budowla… z mocnym i trwałym fundamentem. Na nim kamień po kamieniu wznoszą się mury i dach… świątynia, w której chętnie przebywa i mieszka Pan. Fundamentu nie może być nic innego dla chrześcijanina jak Osoba –  Jezus Chrystus, czyli Bóg-Człowiek: „Fundamentu bowiem nikt nie może położyć innego, jak ten, który jest położony, a którym jest Jezus Chrystus” (1 Kor 3,11) . 

 

Uświadamiamy sobie że prawdziwą, wzorcową świątynią jest Ciało Jezusa, Jego życie. Bóg, prorokowi Ezechielowi, w wizji, pozwolił zobaczyć odbudowaną  po niewoli świątynię narodu wybranego. Z jej wnętrza, z pod ołtarza wypływała woda, która rozlewając się na świat – uzdrawiała go (por. Ez 47,1-2.8-9.12).  Czyż nie jest to Ukrzyżowany, z którego przebitego Serca, wypływa woda i krew dla naszego uzdrowienia?

 

Najważniejsze jest to, co niewidzialne dla oczu. Fundamentu nie widać, ale bez niego nic trwałego się nie zbuduje. „Nie widać” mojej przyjaźni z Jezusem. Wiele można o niej powiedzieć, ale trudno też o niej opowiadać w szczegółach. Na pewno jest potrzebny przewodnik, dobry pasterz, który pomoże w tych najważniejszych spotkaniach serca. Święci jednak mieli również trudność opowiadać o spotkaniach z Jezusem nawet swoim spowiednikom i duchowym przewodnikom. Św. Augustyn powiedział o Tym, którego szukał wszędzie tylko nie w sobie: „Interior intimo meo” (Głębszy od tego, co jest tylko mojego i najgłębszego). Moje myśli, uczucia, moje uwielbienia, patrzenie na krzyż w chwili walki, moje modlitwy jednym słowem czy zdaniem z Ewangelii w sytuacjach, kiedy trzeba toczyć prawdziwą walkę o prawdę (por. Ef 6, 10-18) – najpierw w sobie, a potem w dialogach z bliźnimi. Jemu – Jezusowi należą się najintymniejsze myśli i słowa i od Niego mamy przyjmować to, co najintymniejsze i potrzebne do działania. On jest „Alfa i Omega, Pierwszy i Ostatni, Początek i Koniec” (Ap 22,13). Tak ma być we wszystkim. To jest fundament. Zdajemy sobie sprawę z tego, że jaki jest ten niewidzialny dla oka ludzkiego fundament taka jakość i wysokość murów, taki trwały dach i troska o wyposażenie. Takie piękno całej świątyni: „Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was?” (1 Kor 3,16) Właśnie: wiemy, czy nie wiemy?

 

Jezus w Ewangelii mówiąc o najważniejszej trosce człowieku, odwołuje się między innymi do przypowieści o kupcu, który z pasją poszukiwał najlepszych pereł. Znalazł jedną. Sprzedał wszystko, aby ja nabyć (por. Mt 13,45-46). Z kim, z czym porównać Osobę i to, co uczynił dla nas Jezus? Wszystko blednie przy tej perle. A jednak ciągle odkrywamy,  że coś mocniej w nas i przez na świeci. Zabiegaj o swoje zbawienie „z bojaźnią i drżeniem” (por. Flp 2,12).  

 

Nie dziwmy się, ze Jezus się rozgniewał, wyrzucił sprzedających ze świątyni Jerozolimskiej -  mówiąc, że jest to dom Ojca! Tak, powyrzucał  bankierów, pieniądze, stoły, zwierzęta i inne rzeczy ze świątyni. Mówi przy tym słowa, w których dom Ojca utożsamia ze świątynią Jego Ciała, z Nim, który zostanie zabity i zmartwychwstanie. „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (por. J 2,13-22).

 

W świątyni, którą jesteśmy nie może być handlu. To miejsce spotkania w miłości. Miłości, która jest Bóg - z moją odpowiedzią miłości. Nie ma „czegoś za coś”, nie ma już „muszę”, ale „chcę” (musi niewolnik, dziecko chce), miłuję, bo jestem miłowany. Poznaję Go, bo On mnie poznał i wydał za mnie samego siebie. Żałuję i proszę o wybaczenie, bo mi wybaczył zanim o to poprosiłem i umarł za mnie. Badam i przyjmuję każde Jego Słowo i jak kamień na kamieniu kładę. Nauka Jezusa, wyjaśniana w słowach Tradycji, słowach które podaje Kościół w sprawach wiary i moralności… kamień po kamieniu, aż powstanie Boża budowla, w której mieszka Bóg i człowiek.