Ostatnie zdanie, werset czternasty, opowiadania O prawdziwej radości wg św. Franciszka brzmi: "Powiadam ci: jeśli zachowam cierpliwość i nie rozgniewam się, na tym polega prawdziwa radość i prawdziwa cnota, i zbawienie duszy".
W istotnym wersecie opowiadania wyraźnie widać poÅ‚Ä…czenie dwóch (z dziewiÄ™ciu) owoców Ducha ÅšwiÄ™tego (cierpliwość i radość - Ga 5,22-23), które pragnie posiadać Å›w. Franciszek. Nie tylko w tym miejscu zaleca br. Leonowi i każdemu bratu, aby posiadać Ducha PaÅ„skiego a wiÄ™c i Jego dziaÅ‚anie, owoce. ŹródÅ‚em radoÅ›ci prawdziwej – o tym mówiÄ… wczeÅ›niejsze zdania wspomnianego opowiadania o prawdziwej radoÅ›ci - nie jest powiÄ™kszenie liczebne Zakonu jak i wstÄ…pienie do wspólnoty profesorów z Paryża, arcybiskupów, biskupów, praÅ‚atów z za Alp, ani nawet królów: Anglii czy Francji. ŹródÅ‚em radoÅ›ci nie sÄ… sukcesy ewangelizacyjne braci (nawet wÅ›ród niewiernych). ŹródÅ‚em radoÅ›ci nie sÄ… wreszcie spektakularne charyzmaty (uzdrawianie chorych i czynienie innych cudów). Radość prawdziwa pochodzi z doÅ›wiadczenia "duchowego sukcesu" jakim jest pokonanie samego siebie, wÅ‚asnego egoizmu i wygodnictwa, pogodzenie siÄ™ z tym, że najbliżsi, swoi - nie przyjmujÄ… mnie na noc, nie akceptujÄ… mnie, nie potrzebujÄ…, pomijajÄ…. Kiedy cierpliwie to zniosÄ™, przyjmÄ™, nie zamieniÄ™ tego na gorycz słów i czynów, wtedy doÅ›wiadczÄ™ radoÅ›ci prawdziwej. Z tym jest zwiÄ…zana - wg Å›w. Franciszka z Asyżu- Å‚aska, dar zbawienia.
W celebracji liturgicznej III niedziela adwentu wyraźnie widzimy również te dwa owoce Ducha Świętego. Mają one być znakiem rozpoznawczym uczniów Pańskich oczekujących Paruzji Syna Bożego.
Samo okreÅ›lenie kolejnej niedzieli adwentu "Gaudete" pochodzi z introitu Mszy ÅšwiÄ™tej, którego poczÄ…tek w Mszale przedpoborowym brzmiaÅ‚: "Gaudete in Domino semper: iterum dico, gaudete…". Jest to zdanie z Listu Å›w. PawÅ‚a do Filipian, które w nowym Mszale rzymskim jest również AntyfonÄ… na wejÅ›cie: Radujcie siÄ™ zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcie siÄ™! (Flp 4,4).
Czytanie pierwsze z Księgi proroka Izajasza uświadamia nam również źródło radości. Powodem jest to iż On sam przychodzi, by was zbawić (Iz 35,4). Kiedy Pan osobiście stanie między nami czyż najbardziej spieczona, popękana ziemia, nie zaowocuje?
"Radować siÄ™ w Panu" to coÅ› znacznie wiÄ™cej niż "z powodu Pana". Chodzi raczej o radość z powodu posiadania i życia Duchem Jezusa! W definiowaniu radoÅ›ci zwraca siÄ™ najczęściej uwagÄ™ na doÅ›wiadczenie psychologiczne radoÅ›ci. Wtedy "radość to uczucie zadowolenia, wesoÅ‚y nastrój, uciecha" (SÅ‚ownik JÄ™zyka Polskiego). To intuicja dobra, ale czy najgÅ‚Ä™bsza? Czy psychika jest najgÅ‚Ä™bszÄ… rzeczywistoÅ›ciÄ… w czÅ‚owieku? Dla czÅ‚owieka wierzÄ…cego w Boga jakim byÅ‚ Å›w. Franciszek, źródeÅ‚ radoÅ›ci trzeba szukać w duchu, duszy. To ze wzglÄ™du na wiarÄ™ i naÅ›ladowanie cierpliwego i pokornego Jezusa, Å›w. Franciszek uczy siÄ™ postaw, które sprawiajÄ…, że Jezus zamieszkujÄ…c wnÄ™trze Franciszka doÅ›wiadcza radoÅ›ci. Taka postawa to wejÅ›cie niejako w serce i ramiona Pana. "Tym samym objÄ™ciem Ojciec ogarnia Syna i nas" powiedziaÅ‚ Å›w. Bonawentura. Owszem Franciszek cieszy siÄ™ stworzeniem (sÅ‚oÅ„cem, ziemiÄ…, ptakami…) i każdym czÅ‚owiekiem, cieszy siÄ™ braćmi i Zakonem, ale piszÄ…c o prawdziwej radoÅ›ci dotyka najgÅ‚Ä™bszych źródeÅ‚ radoÅ›ci - ludzkiego ducha, który formuje siÄ™ na wzór Jezusa w szczególnie trudnych, osobistych sytuacjach. Tak wiÄ™c radość dotyczy "naszego życia w Chrystusie i życia Jezusa Chrystusa w nas" (O. A. Gemelli).
Czytanie drugie z Mszy Św. w III niedzielę adwentu skupia nas na potrzebie cierpliwości w oczekiwaniu na powtórne przyjście Pana. Dlaczego mamy być cierpliwi? Ponieważ na świecie jest wiele krzywdy, szczególnie pochodzącej od bogatych, którzy nie maja względu na biednych. Wydaje się, że bogactwo, o którym pisze św. Jakub nie musi dotyczyć tylko pożądliwości i posiadania pieniędzy czy rzeczy (J 5,1-6). Bogactwo to również pogarda, odrzucenie drugiego, innego, słabego, niezaradnego. Apostoł wzywa, aby trwać cierpliwie i umacniać serca, gdyż bliskie jest przyjście Pana. Zachęca, aby się nie uskarżać i nie być sędzią brata, bo Sędzia już stoi w drzwiach (Jk 5,8-9).
Czas przedświąteczny obfituje w wiele pracy, wiele nieprzewidzianych sytuacji, zmęczenie. Często mamy okazję, aby rezygnować nawet z potrzebnych rzeczy, czasu dla nas, aby wspomóc innych. To rodzi napięcia, może być powodem narzekania czy zdenerwowania. Można więc powiedzieć, że czas tuż przed świętami Bożego Narodzenia dobrze zweryfikuje stan gotowości na paruzję. Tak, zwyczajna codzienność i nieoczekiwane trudności pokażą nam samym "życie w Chrystusie" i objawią prawdziwa radość, która rozjaśnimy świat lub prawdziwą nieporadność w życiu duchowym, którą "zakwasimy" skutecznie nasze otoczenie.
Jezus mówi, że Å›w. Jan Chrzciciel jest kimÅ› wiÄ™cej niż prorokiem (Mt 11,10-11). Chrzciciel już nie odsyÅ‚a - jak inni prorocy mówiÄ…cy o Mesjaszu – do przyszÅ‚oÅ›ci. On swojÄ… dÅ‚oniÄ… wskazuje na Obecnego osobiÅ›cie poÅ›ród nas Pana. Ale Jezus również mówi, że my – jesteÅ›my wiÄ™ksi od Jana! JesteÅ›my narodzeni nie tyle z niewiasty (Mt 11.11), z ciaÅ‚a, ale z Ducha (J 3) i należymy do nowej epoki, do progu której Å›w. Jan Chrzciciel doszedÅ‚. Pokonywaniem siebie, swojej sÅ‚aboÅ›ci z cierpliwoÅ›ciÄ…, siÄ™gamy źródeÅ‚ radoÅ›ci i możemy w ten sposób – rodzÄ…c siÄ™ – objawiać obecnego i przychodzÄ…cego Pana!
Andrzej Prugar OFMConv
Inne homilie na tÄ™ niedzielÄ™ |
