Wraz z dzisiejszÄ… niedzielÄ… doczekaliÅ›my siÄ™ kolejnego okresu liturgicznego, jakim jest Adwent. Jak ważne jest abyÅ›my „zrozumieli chwilÄ™ obecnÄ…”, jak pisze do nas Å›w. PaweÅ‚ w dzisiejszym LiÅ›cie do Rzymian. Ta ważna chwila, to czas Adwentu. Sami wiemy, z doÅ›wiadczenia zeszÅ‚ych lat, jak szybko i bezpowrotnie, a tym bardziej bezefektywie, ten czas Adwentu przemija.

 

Każdy rok liturgiczny powinien nas prowadzić do pogÅ‚Ä™bionej relacji z Bogiem Wszystko powinno przebiegać w kierunku rozwoju i ubogacenia również w tej relacji. W swoim życiu dbamy o różnoraki rozwój: intelektualny, finansowy, rozwój w kierunku poznania lepszych metod wychowawczych, dziÄ™ki, którym bÄ™dziemy mogli skuteczniej wpÅ‚ywać i ksztaÅ‚tować nasze pociechy itp. WÅ›ród tych różnorakich form rozwoju nie możemy zapominać o tym podstawowym, jakim jest nasze życie religijne, wiara i moralność. ChciaÅ‚oby siÄ™ powiedzieć, a nawet krzyczeć za Å›w. PawÅ‚em: „Å»yjmy przyzwoicie jak w jasny dzieÅ„: nie w hulankach i pijatykach, nie w rozpuÅ›cie i wyuzdaniu, nie w kłótni i zazdroÅ›ci”. I czas Adwentu takiej refleksji nad dotychczasowym życiem, czÄ™sto grzesznym, i przemianÄ… jego najlepiej sprzyja. Wzywa nas Pan do wejrzenia we wÅ‚asne serce, które jest czÄ™sto wielkÄ… zagadkÄ…. Czy jest ono gotowe przyjąć Pana? Czy nie jest przypadkiem gÅ‚uche na Boga, zniewolone przez stworzenia i ziemskie sprawy, peÅ‚ne wszelkiego brudu i grzechu? PomyÅ›lmy nad tym, co czeka nas po tym Adwencie! Kto do nas przychodzi? To Bóg w osobie przychodzÄ…cego Jezusa w Betlejem trzeba nam uhonorować i postawić w centrum zainteresowaÅ„ i wszelkich czynnoÅ›ci.

 

Jezus, nie tylko stawia wobec nas wymagania, ale tak jak w dzisiejszej Ewangelii, daje nam dwa rozwiązanie. Uczy nas dwóch postaw.
Po pierwsze, zachęca nas do porzucenia beztroskiego i bezmyślnego życia. Jezus ukazuje nam przykład ludzi, którzy przed potopem wiedli życie, tak jakby bez większego wysiłku i zaangażowania mieli żyć wiecznie. Ci ludzie popełniali podstawowy błąd: nie myśleli o przyszłości i nie wyciągali wniosków ze znaków jasnych i ewidentnych, które dawał im Pan Bóg, aby się nawrócili. Obojętnie przechodzili koło Noego, który budował arkę przed nadejściem potopu.

 

WyciÄ…gajÄ…c wnioski z tej pierwszej wskazówki, musimy widzieć Adwent, jako czas odrywania nas z beztroskiego życia i nakierowywania naszego myÅ›lenia na życie po Å›mierci. Dzisiejsze troski o sprawy doczesne wypeÅ‚niajÄ… za dużą przestrzeÅ„ naszego ziemskiego życia. Dlatego, szczególnie w tym okresie, myÅ›lÄ…cy i kochajÄ…cy Boga czÅ‚owiek, musi nauczyć siÄ™ wyważać proporcje, miÄ™dzy tym, co doczesne i tym, co wieczne; miÄ™dzy tym, co przemijajÄ…ce i nieprzemijajÄ…ce, i zawsze w swoim życiu stawiać na to, co wieczne, nadprzyrodzone. JeÅ›li chodzi o znaki mówiÄ…ce i nakreÅ›lajÄ…ce nasz kierunek, to dzisiaj nie buduje siÄ™ materialnej arki, ale buduje siÄ™ „arkÄ™” zasad, idei, dobrych gestów i czynów. Takim budowniczym pozostaje dziÅ› bezsprzecznie Ojciec Å›w. Sam, podobnie jak Noe, próbuje budować nowy Å›wiat na gÅ‚Ä™bokich wartoÅ›ciach chrzeÅ›cijaÅ„skich. Tylko, kto to rozumie i umie należycie odczytać?

 

Drugą radę, jakiej udziela nam Chrystus w Ewangelii jest wezwanie do czujności. W sumie wiemy, w jaki sposób powtórnie Jezus przyjdzie i co się będzie działo, gdy to przyjście nastąpi. Stąd powinna wypływać z nas postawa czujności. Nie możemy usprawiedliwiać się nieświadomością. Z tego powodu powinien nas cechować styl życia przepełniony refleksją, powinno być to życie głębokie i wyważone.

 

Czuwać, to przede wszystkim wierzyć a nawet być pewnym, że Jezus przyjdzie. Czuwać, to być gotowym na spotkanie z Panem, nosić w sobie świadomość, że to bardziej On aniżeli my pragnie tego spotkania byśmy dzięki temu spotkaniu zyskali to, co ludzki rozum nie jest w stanie pojąć i ludzkie słowo nie jest w stanie wyrazić. Jednym słowem czuwać, to znaczy nie zmarnować okazji na spotkanie z Panem a lepszej okazji niż okres przygotowania i samo Boże Narodzenie do tego spotkania nie ma.

 

Liturgia tego okresu przygotowuje nas na kolejne Boże Narodzenie, ale jednocześnie Kościół przygotowuje nas na wieczne Boże Narodzenie. Przecież całe nasze życie jest oczekiwaniem na wielkie spotkanie z Panem, przygotowaniem na wielki dzień, kiedy to skończy się czas a nastanie wieczność; rozpocznie się wówczas wieczne Boże Narodzenie, lub wieczność bez Bożego Narodzenia.

 

Nic innego i lepszego nam nie pozostaje jak gÅ‚Ä™boko wziąć do serca i wprowadzać w życie, zwÅ‚aszcza w tym nadchodzÄ…cym czasie, wezwanie proroka Izajasza z pierwszego czytania: „Chodźcie, domu Jakuba, postÄ™pujmy w Å›wiatÅ‚oÅ›ci Pana!” Niech każdy z nas wprowadza w swoje postÄ™powanie Å›wiatÅ‚o, majÄ…c zawsze Jezusa przed oczyma.