To co nadaje piękna każdej Ewangelii, to fragmenty, które są wzięte z konkretnego i realnego życia ludzkiego. To właśnie one pokazują drogę ku temu, by jeszcze bardziej rozwinęło się dobro w świecie. Przykładem jest dzisiejsza Ewangelia.

 

Ta perykopa jest niewielkim fragmentem wielkiej mowy kościelnej, która ma wskazywać na styl życia wspólnoty, będącej dobrą wspólnotą chrześcijańską. W sposób szczególny dzisiejsza Ewangelia koncentruje się wokół tego, jak wspólnota chrześcijańska ma traktować zagubionego brata.

 

Wspólnota ma za zadanie przede wszystkim stosować się do wskazań Jezusa dotyczących zagubionej owcy, której należy uporczywie szukać, gdyż w przeciwnym razie wspólnocie grozi brak kompletności. Trzy sposoby pozyskiwania zagubionego brata są próbą ukazania coraz większej miłości. Jezus na początku wskazuje: kiedy ktoś inny zgrzeszy, spróbuj w osobistym spotkaniu zdobyć go twoją miłością, spróbuj pozyskać drugiego mocą twej miłości. Jeśli ci się uda, dokonałeś zdobyczy, ponieważ pozyskałeś brata. Kim są dla mnie osoby ze wspólnoty parafialnej, które pogubiły się w życiu? Czy przypadkiem nie próbuję ich pozyskiwać swoimi surowymi ocenami, dając im jednocześnie odczuć, że są dla mnie obce?

 

Jeśli twoja miłość nie jest wystarczająco wielka, proś o pomoc dwóch lub trzech świadków, którzy dzięki wierze w Słowo potrafiliby być świadkami Słowa, to znaczy Słowa miłości, aby drugi, widząc wzmocnioną dobrą nowinę Ewangelii, mógł zostać uwolniony z więzów swej sytuacji grzechu i na nowo związać się ze wspólnotą dzięki świadectwu - martyrium - miłości dwóch lub trzech. Kolejne osoby do pomocy w pozyskaniu brata mają być dobrymi świadkami sprawy i dobrymi przedstawicielami miłości.

 

Jeżeli zaś nawet to okaże się niewystarczające, wówczas spróbuj wciągnąć wszystkich, prosząc o pomoc „Tego”, który zawsze jest wysłuchiwany w swych prośbach. Być może ten, kto rozminął się z celem, poczuje się zachęcony miłością wspólnoty, odejdzie od grzechu i na nowo zwiąże się ze wspólnotą. Tutaj, na tym trzecim etapie, mamy za zadanie poinformować i zaangażować wspólnotę Kościoła. Ale gdyby nawet ta miłość miała okazać się niewystarczająca, nie rozpaczajmy. Zaufajmy miłości Ojca, który sam powiedział: „Czyż tak bardzo mi zależy na śmierci występnego - wyrocznia Pana Boga - a nie raczej na tym, by się nawrócił i żył?” (Ez 18,23). Zawierzmy Temu, który był zdolny powołać tak pogubionego człowieka jakim był celnik Mateusz, patrząc mu w serce, ukazując mu kim powinien być, nawracając go i przemieniając w ucznia Pana.

 

Naszym zadaniem nie jest dokonywanie sądu i wykluczanie pogubionego brata, jako poganina i celnika, ale potraktowanie go w taki sam sposób, jak traktował Jezus celników i pogan. Jezus sam był przyjacielem grzeszników i celników; przyszedł, by ocalić to co zginęło.

 

Poprzez ten fragment Ewangelii można zobaczyć, że upomnienie braterskie jest wielkim zadaniem, wymagającym naprawdę ogromnego wysiłku duchowego, wielkiego wysiłku miłości, zaparcia się i poświęcenia siebie, by pozyskać grzeszącego brata dla królestwa Bożego. Należy szukać najlepszych dróg i wykorzystać wszystkie możliwe sposoby, by przyprowadzić pogubionego do domu.

 

Jaką niezwykłą moc ma wspólne zjednoczenie w jednomyślnej modlitwie, a jej niewiarygodną skuteczność można przede wszystkim poznać z serca troszcząc się o błądzących z naszych wspólnot parafialnych, zakonnych...

Wspólna, jednomyślna, dobra modlitwa otwiera na prawdę o mnie samym, o Bogu, który nieustannie do mnie przychodzi, również w ludziach pogubionych. Jest dotykaniem Chrystusowej Krwi Odkupienia płynącej we mnie i w drugim człowieku, który może nawet w tym momencie się pogubił. Owocem takiej modlitwy nie może być nic innego jak gotowość do przyjęcia woli Bożej we wszystkich sprawach mojego życia i odpowiedniej troski o pozyskanie gubiącego się brata.