DzisiejszÄ… EwangeliÄ… Å›w. Jan rozpoczyna podniosÅ‚y hymn o SÅ‚owie: „Na poczÄ…tku byÅ‚o SÅ‚owo, a SÅ‚owo byÅ‚o u Boga i Bogiem byÅ‚o SÅ‚owo”. Te zwroty, odnoszÄ…ce siÄ™ do SÅ‚owa, sÄ… jak powiewajÄ…ca flaga nad  ewangelicznym opisem, zawartym w tej Ewangelii. Choć, poza tym poczÄ…tkiem, nigdy już Ewangelista nie okreÅ›la Jezusa jako SÅ‚owo, można jednak powiedzieć, że Ewangelia wedÅ‚ug Å›w. Jana jest EwangeliÄ… SÅ‚owa.

 

OdsÅ‚aniajÄ…ca siÄ™ w Prologu tajemnica Wcielenia SÅ‚owa – Syna Bożego – jest w chrzeÅ›cijaÅ„skiej teologii postrzegana jako wyraz szczególnego uniżenia siÄ™ Boga, ale także jako wywyższenie czÅ‚owieka. To przecież czÅ‚owiek jest jedynym we wszechÅ›wiecie stworzeniem, dla którego Bóg – nie przestajÄ…c być sobÄ… – staÅ‚ siÄ™ czÅ‚owiekiem. Nic wiÄ™c dziwnego, że tak przedziwne wyniesienie ludzkiej natury wyznacza rdzeÅ„ chrzeÅ›cijaÅ„skiej refleksji nad czÅ‚owiekiem; co wiÄ™cej, ma też fundamentalne znaczenie dla życia naszej duszy. Odwieczne SÅ‚owo przychodzi przecież do nas jako do swej wÅ‚asnoÅ›ci.

 

Z tego pierwszego przesłania Wcielenia się Boga, przyjmującego postać ludzką, rodzi się pytanie: jak ja przeżywam swoje własne człowieczeństwo? Czy odczuwam, że kiedyś, tak jak dzisiaj, moje ciało było materią dla objawiającego się Boga w Jezusie? Czy z godnością i szacunkiem odnoszę się do swojego człowieczeństwa?

 

Jezus przychodzÄ…c na ziemiÄ™, przemawiaÅ‚ w taki sposób, że wszystkie wypowiadane przez Niego sÅ‚owa byÅ‚y inspirowane przez Boga, ale również sama Jego istota, wszystko, co posiadaÅ‚ i kim byÅ‚, to byÅ‚o najpiÄ™kniejsze wcielone SÅ‚owo Boga. On nawet nie musiaÅ‚ ust otwierać, aby powiedzieć coÅ› ważnego i istotnego o Bogu; samo Jego istnienie  byÅ‚o objawieniem Boga.

 

Jakie jest moje przemawianie o Bogu słowem, ale również swoją postawą? Czy ci, którzy się ze mną się spotykają odczuwają, że spotkali się z mojej strony z gestami szacunku, wysłuchania, zaopiekowania się i pomocy w swoich życiowych trudnościach? Czy jestem przekonany, że moja postawa pomaga drugiemu zagubionemu człowiekowi, odkryć i wydobyć swoje piękno człowieczeństwa?

 

W Jezusie jako Słowie Bóg w pełni się wyraża. Od tego momentu, niczego, co jest ważne w Nim, nie przemilcza. On jest prawdą, jest Bogiem, który już się pod żadną zasłoną, przedmiotem, pod inną słabą kondycją ludzką, jak to często było u proroków, nie ukrywa. Kto słucha Słowa Wcielonego, słyszy Boga, który mówi. Kto przygląda się temu, jak On żyje, dowiaduje się, jak żyje Bóg, ponieważ wszystko, kim jest, wyraża w pełni Boga.

 

Czy ja żyję w świetle jednoznaczności, którą otrzymałem i otrzymuję od Boga? A może przybieram różne postawy wobec ludzi i sytuacji, które mają wpływ na moją niejednoznaczność: postaw, gestów i słów. Może nawet i ja sam już się gubię w prawdzie?

 

W tekście Prologu jest nawiązanie do Jana Chrzciciela, który stał się świadkiem Jezusa. To zachęca nas byśmy mocno w swoim życiu odkrywali i zwracali uwagę na świadków Słowa Wcielonego. Bóg jest tak hojny, że nigdy ich w naszym życiu nie zabraknie. Jednak, tak jak sam Jan Chrzciciel, świadek nie zatrzymuje uwagi na sobie, tylko kieruje ją na Tego, o którym ma świadczyć. Wciąż, przez dobrych świadków, jesteśmy prowadzeni ku Słowu Wcielonemu. Oni są darem zdolnym pomóc nam w zrozumieniu i zrealizowaniu Jego planu. Czy ja się czuję dobrym świadkiem, który nie zatrzymuje innych na sobie, ale prowadzi do Tego, który dla mnie stał się Słowem?

 

Ten hymn Å›w. Jana o SÅ‚owie uczy nas piÄ™knego dialogu, jaki nastÄ™puje miÄ™dzy Bogiem i Synem, ale dialogu, który jest skierowany do  Å›wiata i ludzkoÅ›ci. PoÅ›ród tego Å›wiata jestem i ja, by tego dialogu sÅ‚uchać, ale i ostatecznie wÅ‚Ä…czyć siÄ™ w piÄ™kno tego przesÅ‚ania.

 

O moim dialogu pewnie nikt nie napisze, ale najważniejsze, by dobrze wybrzmiał najpiękniejszymi zgłoskami wypływającymi z moich ust i w codziennych gestach miłości.
 

PiÄ™knie kiedyÅ› napisaÅ‚ Adam Mickiewicz w dystychu SÅ‚owo i ciaÅ‚o:  „SÅ‚owo staÅ‚o siÄ™ ciaÅ‚em, ażeby na nowo CiaÅ‚o twoje, czÅ‚owieku, powróciÅ‚o w sÅ‚owo”.