Jeszcze kilka dni temu w świątyniach śpiewaliśmy piękne kolędy, patrzyliśmy na Chrystusa nowonarodzonego, jak rodzice przynieśli Go do świątyni, aby ofiarować Bogu. Jeszcze kilka dni temu brzmiały radosne dźwięki zabaw karnawałowych. A w dzisiejszą niedzielę zupełnie inny nastrój. Niby taka sama niedziela, kolejna w naszym życiu, a jednak przeżywana już w atmosferze Wielkiego Postu. Wielki Post to okres szczególny, to czas nawrócenia i pokuty oraz czas wewnętrznego przygotowania się do świąt paschalnych.

 

Ten wyjątkowy okres rozpoczyna się wspaniałym obrazem kuszenia Chrystusa przez szatana. Chrystus i szatan – to dwie postacie, w których zawarta jest historia życia każdego człowieka. Wszyscy bowiem jesteśmy kuszeni i stawiani wobec wyboru: Chrystus albo szatan, dobro albo zło. I trzeba podjąć decyzje i opowiedzieć się po którejś ze stron.

 

Pierwsza pokusa stawiana Chrystusowi i każdemu z nas to pokusa chleba. Chleb jest potrzebny, ale Bóg jeszcze bardziej. Bo „nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych” (Mt 4,4). Bóg nie zapomina o tym, że potrzebujemy pokarmu – chleba codziennego, ale Bóg przypomina nam, że mamy także duszę, która potrzebuje chleba z nieba, czyli słowa i miłości Bożej. Bez tego pokarmu dusza nasza choruje i człowiek jest nieszczęśliwy. Tylko Bóg ze swoim słowem  i miłością jest w stanie uszczęśliwić człowieka.

 

Pokonany szatan nie daje za wygraną. Podaje drugą pokusę spektakularności, przyciągania uwagi za wszelką cenę. Ale Chrystus tej pokusie też nie uległ. „Nie będziesz wystawiał na próbę Pana Boga swego” (Mt 4,7). Nie przyszedł Chrystus, aby wzbudzać sensację swoim życiem i działalnością, ale przyszedł aby człowieka zbawić i obdarzyć Go miłością. On pokaże bowiem całemu światu i całej ludzkości największy cud: cud zwycięstwa na drzewie krzyża. Ale ludzie tej pokusie ulegają. To ona popycha wielu do czynienia rzeczy dziwnych, niepotrzebnych, byle tylko o mnie mówiono, by mnie dostrzeżono, pisano o mnie w gazetach. Dzieje się to co pisał Pascal: „Są ludzie gotowi sprzedać własne życie, byle tylko o nich mówili”. Ale czy są szczęśliwi?

 

Ostatnia pokusa, którą proponuje szatan, to pokusa władzy, potęgi, bogactwa. Warunek jest jeden: stanąć po stronie przemocy, pokłonić się złu i szatanowi. Stań się sługą szatana, a będziesz panem świata. Ale czy szczęśliwy? Chrystus tę pokusę odrzucił: „Panu Bogu swemu będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz” (Mt 4,10).

 

Szatan wystawił na próbę zaufanie Chrystusa do Ojca Niebieskiego. Ale Chrystus nie uległ żadnej z tych pokus. W naszym życiu wielokrotnie stają przed nami różne pokusy, czyli myśli, wyobrażenia, chęci. Często tym pokusom ulegamy. Ale trzeba nam pamiętać, że sama pokusa, która się pojawia nie jest jeszcze grzechem, ponieważ powstaje on dopiero dzięki zgodzie rozumu i woli. Kiedy ulegamy pokusie, popełniamy dopiero grzech. Chrystus daje nam wzór abyśmy z pokusą nie dyskutowali. Ale ją odrzucili. W pierwszym czytaniu słyszeliśmy jak w dyskusję z szatanem i jego pokusą wdała się Ewa, a rezultatem tego był grzech pierworodny. A Św. Piotr daje nam przestrogę: „Przeciwnik wasz, diabeł, krąży niby lew ryczący szukając kogo by pożreć. Mocni w wierze przeciwstawiajcie się jemu” (1 P 5,8–9).

 

Każdy Wielki Post jest wezwaniem do czujności wobec przebiegłego szatana. Jest on wezwaniem do szukania sensu swojego życia. Do refleksji nad własnym postępowaniem, nad swoją wiarą i miłością do Boga. Niech ten wyjątkowy okres będzie dla nas czasem uważnego słuchania słowa Bożego, częstej modlitwy, przyjmowania sakramentów świętych oraz dobrowolnie podjętej pokuty: np.: wyrzeczenie się papierosa, czy kieliszka alkoholu. Będzie to trening naszej woli, aby w czasie pokusy móc powiedzieć: „Idź przecz szatanie!” Bóg jest moim życiem, moim pokarmem, moją chwałą i mim szczęściem.