logo
Pitek, 29 marca 2024
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 
O. Andrzej Prugar OFMConv

Wyspa i Grota Miłosierdzia
O. Andrzej Prugar OFMConv 2016-04-03
Dz 5,12-16; Ap 1,9-13.17-19; J 20,19-31
Rana Serca i rany dłoni Jezusa, które pokazuje Pan w wieczerniku, są jak grota. Można w nie wejść i odnaleźć Pana. Tego samego Jezusa, co na krzyżu. Chrystus żyje i daje słowo-czyn miłosierdzia, chce, aby słowa rozgrzeszania: „Komu odpuścicie grzechy, będą odpuszczone..” (J 20, 22-23) były misją życia apostołów.

„On daje wszystko” (Dz 17,25)
O. Andrzej Prugar OFMConv 2015-05-24
Dz 2,1-11; 1 Kor 12,3-7.12-13; J 20,19-23
Bóg daje oddech i wszystko. Oddech to coś małego, ale istotnego. Zapewnia życie fizyczne. Podstawowy dar Boży. Jeśli mamy oddech, możemy przyjąć wszystko, o wiele więcej, ponieważ nie tylko jesteśmy ciałem ale mamy ducha nieśmiertelnego. Możemy przyjąć samego Boga w siebie.

Pokazał ręce i bok (J 20, 20-27)
O. Andrzej Prugar OFMConv 2014-04-27
Dz 2,42-47; 1 P 1,3-9; J 20,19-31
Jan Paweł II – od niedzieli Bożego Miłosierdzia 2014 r. – święty, napisał encyklikę o Bożym Miłosierdziu (Dives in misericordia, 1980 r). Jest w niej chyba najdłuższy przypis jaki w ogóle można spotkać w encyklikach. Przypis nr 52 (w niektórych wydaniach) lub nr 4 (wydania późniejsze lub internetowe). W wydaniu, które posiadam, wspomniany przypis mieści się na czterech stronach. Powaga przypisu jest zakorzeniona w tym, że wyjaśnia on biblijne znaczenie słowa „miłosierdzie”.

Ogień czy błoto
O. Andrzej Prugar OFMConv 2013-08-20
Jr 38,4-6.8-10; Hbr 12,1-4; Lk 12,49-53
Kiedy wrzucimy kawałek mokrego, obłoconego drewna do ognia, nie od razu przemieni się w "żywy" ogień, niosący światło i ciepło. Będzie dużo dymu, trzasku, z drewna musi wyparować woda, odpaść suche błoto, potem dopiero powoli, coraz bardziej suche drewno ogarną płomienie.

Freedom
O. Andrzej Prugar OFMConv 2013-06-30
Krl 19,16.19-21; Ga 5,1.13-18; Lk 9,51-62
„Freedom!” (wolność) - ostatnie słowo szkockiego wojownika Williama Wallesa w filmie „Waleczne serce”, wykrzyczane z głębi serca przed egzekucją, brutalnym zabraniem mu życia na oczach wielu ludzi. Dokonali tego Anglicy w XIII w. za to, że wystąpił w obronie praw Szkotów. Mógł zachować życie w zamian za złożeniu hołdu prześladowcom.

Wielki powrót
O. Andrzej Prugar OFMConv 2013-03-10
Joz 5,9.10-12; 2 Kor 5,17-21; Lk 15,1-3.11-32
Bóg kocha nasze powroty w Jego ramiona, ponieważ kocha nas. Tych powrotów jest wiele: każda spowiedź, rekolekcje, modlitwa… to powrót, „zamieszkanie” w Nim. Ale czy to jest powrót ostateczny? Ostateczny powrót będzie w chwili przejścia przez śmierć do nieba. Do tego powrotu przygotowuję się przez każdy krok uczyniony ku bliskości Pana.

Niezłamana strzała
O. Andrzej Prugar OFMConv 2013-02-17
Pwt 26,4-10; Rz 10,8-13; Łk 4,1-13
Izajasz, prorokując o Słudze Pańskim, pisze również o Jego osobistej świadomości i celu życia. Sługa porównuje się do zaostrzonej strzały, której Bóg użyje, trafnie sięgając celu: „Uczynił ze mnie strzałę zaostrzoną, utaił mnie w swoim kołczanie” (Iz 49,2). Jest więc Bóg, jest cel i jest ten, który „celnie żyje”; jego trafne postępowanie staje się niejako światłem, które dociera do innych i ocala, pomagając wybierać dobrze.

Król, który kocha wszystkich
O. Andrzej Prugar OFMConv 2012-11-25
Dn 7,13–14; Ap 1,5–8; J 18,33-37
Od kilku dni możemy mieć w naszych rękach książkę Benedykta XVI: „Jezus z Nazaretu. Dzieciństwo”. Oto kilka pierwszych zdań z niej: „W trakcie przesłuchania Jezusa Piłat nieoczekiwanie stawia oskarżonemu pytanie: „Skąd ty jesteś?”

Panie, naucz nas… liczyć
O. Andrzej Prugar OFMConv 2012-10-14
Mdr 7,7-11; Hbr 4,12-13; Mk 10,17-30
Siedemdziesiąt lub osiemdziesiąt, to liczba lat, o której mówi autor Psalmu 90, w której przeważnie zawiera się miara naszego życia. Zaczyna więc modlić się i prosić Boga o pomoc, aby nauczyć się mądrze korzystać z krótkiego życia, bo kolejne dni i lata szybko mijają my zaś odlatujemy (por. Ps 90, 10).

Z jednego są wszyscy
O. Andrzej Prugar OFMConv 2012-10-07
Rdz 2,18-24; Hbr 2,9-11; Mk 10,2-16
Najgłębszy motyw naszej jedności w Bogu i braterstwa w Chrystusie to siła całego naszego życia i działania. Nic tej jedności – ze strony Chrystusa – nie może rozerwać. On się nas nie wstydzi nawet wtedy jak odchodzimy od przymierza z Bogiem, od przymierza małżeńskiego, od przymierza braterskiego: nie wstydzi się nazwać ich braćmi swymi (Hbr 2,11).

Dobro ma jedno źródło
O. Andrzej Prugar OFMConv 2012-09-30
Lb 11,25-29; Jk 5,1-6; Mk 9,38-43.45.47-48
Jezus jest pierwszym w czynieniu dobra, „pierworodnym wszelkiego stworzenia” (Kol 1,15). Będąc dobrym stał się również „sługą i ostatnim ze wszystkich” (Mk 9,35). W ten sposób, każdy jest objęty Jego dobrocią. Ponieważ „jedna dobroć Boża w rozmaity sposób rozlewa się realnie w stworzeniach…” (Lumen Gentium, p. 62), tak samo wszyscy ludzie, w różny sposób, mają udział w rozlewaniu się w świecie dobroci, której źródłem jest Bóg.

Bez dyskusji
O. Andrzej Prugar OFMConv 2012-01-29
Pwt 18,15-20; 1 Kor 7,32-35; Mk 1,21-28
Można zapytać jak daleko, sercem, może człowiek być od Boga, wystawiając się na złe nauczanie. Chodzi o takie nauczanie, które pomija to, co istotne, a więc jest fałszywą pewnością, pychą intelektu?

Prezenty Boga
O. Andrzej Prugar OFMConv 2011-12-18
2 Sm 7,1-5.8-12.14.16; Rz 16,25-27; Lk 1,26-38
Dla wielu, choć nie dla wszystkich, czas świąt Bożego Narodzenia kojarzy się z doświadczeniem obdarowywania i otrzymywania prezentów. Piękny i dobry to zwyczaj, przez który podtrzymywane są więzi rodzinne, przyjaźnie i miłość. Wielu dobrych ludzi podzieli się bezinteresownie z tymi, którzy mają bardzo mało. Możemy się zastanawiać jednak ilu ludzi takich prezentów nie otrzyma?

Chwała „najmniejszego z braci”
O. Andrzej Prugar OFMConv 2011-11-20
Ez 34,11-12.15-17; 1 Kor 15,20-26.28; Mt 25,31-46
Jezus, najmniejszy brat, był w więzieniu, w noc przed męką, bardzo pobity wcześniej na przesłuchaniu, rozumie każdego więźnia, pozbawionego wolności, głosu Chwała Jezusa Chrystusa, Króla, „najmniejszego z braci” (Mt 25,40), dostępna jest i zarazem zakryta dla nas teraz.

Ani jednego włosa…
O. Andrzej Prugar OFMConv 2011-02-13
Syr 15,15-20;1 Kor 2,6-10;Mt 5,17-37
Ludzie na długo przed Chrystusem uważali, że słowa przysięgi to taki rodzaj mowy, która odwołuje się do wyższej mocy niż sam człowiek, po to, aby mieć wsparcie swoich, ludzkich słów. Wiedzieli również, ze człowiek może ściągnąć na siebie gniew owej mocy jeśli słowa nie idą w parze z prawdą...

nastpne