Czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi gdy przyjdzie? Dramatyczne pytanie kończące dzisiejszą Ewangelie – jest pytaniem skierowanym do każdego z nas i jednocześnie wezwaniem do budowania naszej wiary. Ta dzisiejsza liturgia wzywa nas do modlitwy, nieustannej modlitwy. Wiara stając się nieustanną modlitwą, jest naszą zgodą na Jego przyjście. Kiedy Jezus znajdzie tą wiarę przyjdzie natychmiast. Każda modlitwa, zwłaszcza ta Eucharystyczna jest przecież spotkaniem z Nim w wierze "oczekując obiecanej nagrody i przyjścia naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa".

Mojżesz modlący się na górze z wyciągniętymi ramionami jest symbolem wytrwałości w modlitwie, ale także jest figurą Jezusa Chrystusa, który mając na Krzyżu wyciągnięte ręce zwyciężył szatana i grzech w walce o nasze zbawienie. Ta dzisiejsza wdowa z Ewangelii to każdy z nas, żyjący w osamotnieniu, pustce. Jest uboga jak pragnienie. Ale właśnie to pragnienie bycia z Chrystusem jest najważniejsze, to pragnienie powoduje, że ta wdowa ciągle się naprzykrza. Woła: "weź mnie w obronę przed moim przeciwnikiem".  Zauważmy jak to odpowiada naszej prośbę, którą wyrażamy w modlitwie Ojcze nasz: "zbaw nas ode złego".

Bóg chce abyśmy nieustannie modlili się. Gdyż ta modlitwa jest pragnieniem bycia z Nim, w czasie tej nieustannej modlitwy w naszym sercu zachodzi przemiana, prosimy o jego dary, o rożne potrzeby, a tak naprawdę otrzymujemy Jego samego. To Bóg staje się tym darem, owocem tej naszej modlitwy. Każda modlitwa przynosi ten wielki owoc w postaci Jego obecności, nawet jeśli mamy wrażenie, że nasza modlitwa nie została wysłuchana w konkretnej sprawie, to taka modlitwa zawsze przynosi owoc, przewyższający wszelkie nasze oczekiwania.

Niech te dzisiejsze Słowo będzie zaproszenia dla każdego z nas do modlitwy wytrwałej, gorliwej, modlitwy, w której obecny jest Bóg, który przychodzi do Twojego i mojego serca.

Rafał Pasternak